ორი გოგო და ორიც ლარი

მაშინ ჯერ სად იყო რკინის ფული. ქობულეთში გაგანია სეზონი იდგა. მე  მთელი მაყუთი დახარჯული მქონდა. საღამოხანს  ხელები  სახლის ღობეზე  ჩამომელაგებინა,  ჯიბეში ტკიცინა ორლარიანი მეგულებოდა  და თავი კაცი მეგონა. ორი ლარი რა, ფული არ არის?!

ის-ის იყო ამხელა ფულის პატრონი კაცი გასართობად მიმავალ ხალხს შურის თვალით გავყურებდი, რომ მათ რიგებში ჩემი ორი ძველი მეგობარი გოგოც გამოერია. ატყდა იქ ერთი ამბავი;  რავა ხარ –  რას შვრები;  როდის ჩამოხვედი – როდის მიდიხარ; სხვა რავა ხარ – სხვა რას შვრები. ეგრე ამოვწურეთ მთელი  ბიუროკრატია და ჯერი მიდგა საბედისწერო შემოთავაზებაზე: „წამოდი, პარკში გავისეირნოთ“ .მერჩივნა ეთქვათ: „წამოდი, საწამლავი დაგალევინოთ“ ან  „წამოდი, ზღვაში შევიდეთ და აღარ გამოვიდეთ, მაგრამ მაინცდამაინც პარკში გასეირნება მთხოვეს. მე თავი კი კაცი მგონია, მაგრამ ჯიბეში რო მარტო ზაქარიას სურათი მიდევს ეგ ამბავი ხო არ დაგვიწყებიათ?

მივიხედე-მოვიხედე. კაცი შვილი ჩემი ნაცნობი, მეგობარი, ოჯახის წევრი არაა რო ფული გამოვართვა. მაშინ დაიკარგება ხოლმე ყველა!  ბედი არ გინდა?! უარის სათქმელად  მიზეზების მოფიქრება შემეძლო:  არ მცალია; შეუძლოდ ვარ . . . მაგრამ მე ყველაზე მაგარი მოვიფიქრე. . . წავყევი.

რისი „თავით“ მივყვებოდი არ ვიცოდი, მაგრამ ერთი კი მყარად მქონდა შეგნებული: რო არ „დავმწვარიყავი“, სასწაულების მოხდენა მომიწევდა (სამაგიეროდ მერე ვიტყოდი ქალის გულისთვის სიგიჟეები ჩამიდენია – მეთქი. გივი სიხარულიძისა არ იყოს)

–         რითი წავიდეთ? მკითხა ერთმა. (ჰო, მართლა, დამავიწყდა მეთქვა: ჩვენ ქობულეთის ერთ ბოლოში ვიდექით, წასასვლელები კი მეორე ბოლოში ვიყავით)

–         ფეხით. წყნარად და დამაჯერებლად მივუგე . მხოლოდ ასე თუ გაერთობი ბოლომდე – ესეც მივაყოლე.

თვალებში ხო წაგიკითხავთ ვის რა გაუფიქრია თქვენთან საუბრისას? მე ზუსტად ეს წავიკითხე ერთერთის თვალებში:

–         ერიჰაააა, ეს მგონი ვერ არის.

ძალაზე ისინი დადგნენ, ძალაზე მე. ბოლოს გავიმარჯვე და დავიძარით (თან დავპირდი ნამდვილი ქობულეთის გემოს განახებთ – მეთქი. . . მაშინაც გამეცინა). ვინ ვინ და მე კი დარწმუნებული ვიყავი, რომ ფილეას ფოგზე რთული მისია მეკისრა.

            ასე მივუყვებოდით ზღვის ჯებირს. წამოსვლიდან ათიოდე წუთში მთელი სალაპარაკო თემები ამოვწურეთ და . . .  გზაზე სამი დადუმებული ადამიანი მიდიოდა. დაახლოებით მეშვიდე კილომეტრზე დიდი მოწიწებით გამიმხილეს რომ დაიღალნენ.

–         სადმე ხომ არ დავსხდეთ? – (ახლა ვეჭვობ კაფე იგულისხმეს)  მე კი ჯებირისკენ გავიშვირე ხელი და კარგი მასპინძელივით მივაცილე.

ქობულეთის პარკში მივაღწიეთ (!). მისვლას იმას ვერ დავარქმევ. ხუთი წუთის შემდეგ მშობლებისგან მიტოვებული ბავშვებივით ვისხედით სკამზე და გვეძინებოდა. ვამთქნარებდით (პირზე ხელი არ აგვიფარებია არცერთს)

            სკამზე დავისვენეთ. ახლა ის დროა სადმე რო უნდა დაპატიჟო. არა, ფული კი მაქვს (ორი ლარი) , ეგ არაა პრობლემა, მარა. . .  მარა მაინც.

–         ჩემი ბიძაშვილი იცით რა ყავას ადუღებს? წამოდით, გეპატიჟებით – დავპატიჟე, პატივი ვეცი.

სხვა რა გზა ქონდათ? დამთანხმდნენ.

–         რითი დავბრუნდეთ უკან? – ახლა მე დავასწარი კითხვა და პასუხს არ დაველოდე. საკმარისი იყო ასო ფ მეხსენებინა და ყელს გამომჭრიდნენ.

მივედი ტაქსისტთან. ორ ლარად წაგვიყვან?

–         არა.

მაშინ მე ჩამოვთვალე ყველა ადამიანის სახელი ვისაც კი ვიცნობდი და ვინც კი ოდესმე თვალით მენახა. როს როდის ერთი ნაცნობი გამოგვერია და მანქანაც დაიძრა ქობულეთის გარეუბნისკენ.

სახლთან რო მივედით, მთელი ეზო გადავსებული დამხვდა ხალხით (რო მჭირდებოდით მაშინ  სად იყავით დალოცვილებო?). ზოგი ნარდს უბერავს, ზოგი ტელევიზორს უყურებს.

ესენი რო ვერანდაზე მოვახვედრო (სადაც ყავა უნდა დავალევინო), ჯერ ეს ეზო უნდა გავატარო, მერე კიბეებზე ავიყვანო და ბოლოს  – კორიდორი . კიბეებს ავცდით, კორიდორში შევიხედე და რას ვხედავ: მამაჩემს სძინავს.

–         მამა, შეგიძლია რომელიმე ოთახში დაიძინო? მეგობრები უნდა მოვიდნენ – ვაღვიძებ.  მამაჩემი ბუზღუნ-ბუზღუნით წავიდა.

ყავა დავლიეთ. . . ცოტა ხანში:

–         „სტრეპტოციტში“ ხო არ წავიდეთ საცეკვაოდ? – მკითხეს

რამდენი მიზეზის მოფიქრება შემეძო უარისთვის?, მაგრამ მე ვუპასუხე, რომ . .  თუმცა, ამას რა მნიშვნელობა აქვს.

დავით გორგილაძე