სვეტა

ჩვენთან ერთი კაფე-ბარი იყო.

კაფე-ბარი პირობითად ერქვა, თორემ სინამდვილეში დიდი დარბაზი გახლდათ, რკინის გასაშლელი მაგიდებით, ზედ გადაკრული ალაგ-ალაგ ამომწვარი პრიალა გადასაფარებლებით და ქელეხის სკამებით.

ვინ უნდა დამდგარიყო უკანასკნელ გზაზე, რომ მისი ქელეხი ამ კაფე-ბარში არ გამართულიყო – საარაკო ქელეხი გულისმომკვლელი მოსაგონარებით. აქ იყო ცრემლი, იაფად ნაშოვნი ღვინო, ცოცხალი თევზი, მუქი შილა, ნათელი, სანთელი და ხანდახან, ღრეობის დასალიერს მაგიდის კუთხეში ანაზდად ნამღერი ხასანბეგურაც.

ალაგ-ალაგ ლხინის სუფრებიც იმართებოდა და უფრო იშვიათად გაუგებარი ღონისძიებები, მაგალითად მამაჩემის არჩევა პარტიულ თანამდებობაზე. იმ დღეს, მესამე კლასელი ბიჭი ძალიან ამაყი ვიყავი.

ძაღლის თავი კი სხვაგან არის დამარხული. კაფე-ბარში კიდევ ერთი ბარი იყო, გვერდითა მხრიდან. გაცილებით მომცრო, ძველებური სავარძლებით – ეგეთები მხოლოდ რესტორან „ბერიკონში“ თუ გინახავთ. ამ ბარის დიასახლისი სვეტა გახლდათ.

სვეტა ყველაზე მამალი ქალია დედამიწის ზურგზე. მე თუ მკითხავთ, გასაქანი რომ მისცემოდა, მსოფლიოს გავლენიანი ქალების ათეულში ანგელა მერკელსაც უკან ჩამოიტოვებდა და ოპრა უინფრისაც. რის ბენაზირ ფხუტო, რა მიშელ ობამა.

სვეტა გასაოცრად ფაშფაშაა, N რაოდენობით თამბაქოს ეწევა და მიმიქარავს 90-იანი წლების სტატისტიკური ძველი ბიჭი – მრავალსართულიანს იგინება და როცა ის გაგინებს, მერწმუნეთ მისი ძუძუები სულაც არ გლოცავენ. საერთოდაც, მგონია, რომ სვეტას გინება ხელოვნებაა.

ეს ქალბატონი საფიხვნოს თავში იჯდა, უფლებებსაც აკაჩავებდა, ძველებთანაც მეგობრობდა და გვარიანი გამტრაკებელიც იყო. იმ დროის კანონები რა ვთქვი, თორემ სვეტას ქურდად არმონათვლა იქნებოდა? – ძედუშკა ხასანზე ნაკლები კი არ გაგეგებოდა.

ერთიც იყო, სვეტამ და მისმა მეუღლემ სამშობლოს მიაშურეს. ჩასხდნენ თვითმფრინავში და გაკვეთეს ჰაერი ისრაელისკენ. იქიდან მოყოლებული საქართველოში რა აღარ მოხდა: ბაბუ წავიდა და თან წაიღო ქელეხის დარბაზების აწყობილი სისიტემა და ძველბიჭური ამბები. კაფე ბარის ადგილას რა აღარ გაიხსნა – ტოტალიზატორი, ტაოპრივატბანკი, საქართველოს ბანკი . . . ვერაფერმა იმუშავა. მგონი სვეტას წყევლა ადევს, ტუტანხამონისა არ იყოს.

დღეს სვეტაობაა. სვეტაობას იმ დღეს ვეძახი, როცა ჩვენი ძველი ძმა და მეგობარი სვეტა მეორე სამშობლოში ერთი-ორი კვირით ჩამოდის, აივანზე გადმოდგება და ებრაულ ფილტრიანს გაუკიდებს. წუთში ერთხელ კი გამვლელებს თავისებურად მიესალმება და მოიკითხავს.

ჰოდა, ეს ქალები ნამეტნავად რომ ინაზებიან და იპრანჭებიან, ერთი სურვილი არ უნდა გაუჩნდეთ რო რკინის კვერცხები გამოიბან და მამალი ქალები გახდნენ? მიბაძეთ სვეტას: გაფაშფაშდით, შავი თმა ქერად გადაიღებეთ და ძირებში მუქი ფერი დაიტოვეთ, გაატრაკეთ, ხალხი დაჩაგრეთ და დილაობით შემხევდრს თამბაქოსგან ჩახლეჩილი ხმით გურჯულად მიესალმეთ: „დათოჯან, დრასტი შე ტრაკო“.

 

ჩატი, სახელად Gala.net

Gorgiladze.dato@inbox.ru  – ასეთი იყო ჩემი პირველი ელექტრონული ფოსტის მისამართი, რომელიც დიდი ენთუზიაზმით შევქმენი ახლად ნაყიდ კომპიუტერში. მაშინ, ჩემმა თანაკლასელმა გოგონამ (ცხოვრების დიდი ნაწილი მოსკოვში ჰქონდა გატარებული, მე კი – მოსკოვის გაგონებაზე გრძელი ფეხები, გამოყვანილი მკერდი და ქერათმნიანი ქალები წარმომიდგებოდა ხოლმე) ერთი ბუნაგის მისამართი მიმასწავლა: „Gala.net“. ეს იყო უკრაინული ჩატი და უკრაინულივე ფორუმი, სადაც მეტწილად ეთნიკური რუსები იყრიდნენ თავს. მათ შორის უკრაინაში მცხოვრები რუსები.

ჩატში შესასვლელად მარტივი რეგისტრაციის გავლა იყო საჭირო. დამეფიცება, ინტერნეტ მეტსახელის მოფიქრებაზე იმაზე მეტი ვიფიქრე, ვიდრე გამჩენმა სამყაროს შექმნამდე. ქართული სტერეოტიპების მსხვერპლს, დაუძლეველი სურვილი მქონდა რაიმე ცეცხლოვანი შემერჩია, რაც ქართველი კაცის ტემპერამენტსა და ქალთმოყვარეობას გაუსვამდა ხაზს. ჰოდა, არც მეტი, არც ნაკლები, ასეთი თიკუნი შევირჩიე, დიდი და ლათინური ასოებით: „VELIKI GRUZIN“.  ჩემ მიერ ცხოვრებაში ჩადენილი ნამოქმედარებიდან, ყველაზე მეტად ორი რამ აღმაშფოთებს და მარცხვენს – პირველი ის, რომ იმ გოგოს მინიშნებას ვერ მივუხვდი და ხევში „ტყემლის საჭმელად“ არ წავყევი. მეორე კი – ამ რეგვენული ID-ს შერჩევის სინანულია. სინანული, რომელიც ყოველ გახსენებაზე მაიძულებს სიგარეტს მოვუკიდო და მწარე ნაფაზი გამოვარტყა.

გალა ჩატში ჩემი შესვლა ისეთივე შთამეჭდავი იყო, როგორიც მოსეს ნაბიჯები ორად გაპობილ ზღვაში. საერთო ფანჯარაში წითელი დიდი ასოებით, ამაყად დავწერე: ZDRASTVUITE LUDI, LARISU IVANOVNU XACHU, შეტყობინება ვარფინე, მოურიდებლად გავარღვიე ჰაერი საქართველოდან ნიმფების სამყაროში და ანკესგადაგებული მებადურივით დაველოდე მსხვერპლის გამოჩენას . . .

რა გასაკვირია, რომ არავინ მიპასუხა. სახელიდან გამომდინარე, მიიჩნიეს, რომ ერთი კუტუნია ბიჭი ვარ. ღმერთო კი მომკალი, არ გაიმტყუნებოდნენ.

დიდი ხნის განმავლობაში გარსია მარკესის პოლკოვნიკზე უფრო მარტოსული ვიყავი – მის მსგავსად არც მე მეწრდა არავინ. საერთო ფანჯარაში გაგზავნილი ჩემი ტექსტების რიტორიკაც შერბილდა. ვიყავი ჩატის მარგინალივით, მანამ, სანამ თათიკა კეშელავა არ გამოჩნდა.

თათიკა კეშელავა მოსკოვში ცხოვრობდა. თავადვე შემომეხმიანა. „ქართველებთან ურთიერთობა მომენატრა“ – მითხრა. ჩატს სურათების გაგზავნის ფუნქცია არ ჰქონდა, ამიტომაც მეილი მოიშველია. სწორედ ის მეილი – Gorgiladze.dato@inbox.ru. სიმართლე ვთქვა, მე რუსებთან ურთიერთობის დილიხორი უფრო მქონდა, ამიტომაც წერილი უხალისოდ გავხსენი. თურმე, სად ვბანაობ! ფოტო ნელ-ნელა იტვირთებოდა, ფრაგმენტ-ფრაგმენტ იშლებოდა თათიკას სახე. ეს იყო ულამაზესი გოგონა, უკან შეკრული ჩალისფერი თმით, თაფრისფერი თვალებით, ოდნავ აპრეხილი ვცხვირით და უჩვეულო ფერის კანით. როცა სურათი ბოლომდე ჩაიტვირთა, მე მადლობას ვუძღვნიდი ღმერთს, რომ ქვეყნად ჩემი მოვლინება ისურვა; მადლობას ვწირავდი საიტის ადმინს, რომელმაც ვებ-გვერდი შექმნა, ხოტბას ვასხამდი ჩემს თანაკლასელს, რომლმაც Gala.net-ის ბილიკები მასწავლა.

იმ წუთის მერე გაათმაგდა ჩემ მიერ გაცდენილი გაკვეთილების რაოდენობა, დავიკელი წონაში, რადგანაც სამზარეულოში იშვიათად შევდიოდი, ჩამიშავდა თვალები, რადგანაც ლეონარდო და ვინჩის გრაფიკით მეძინა. გავიდა რამდენიმე დღე და თათიკამ მითხრა, მამაჩემთან ჩამოვდივარ თბილისშიო, მანდ ბიზნესი აქვს და ზაფხული მაქეთ უნდა გავატაროო, მანდ მარტო ყოფნა არ მინდა  და კომპანიონობას ხო გამიწევო?

„ჰოი, სულთამხუთავო და ყოვლისშემძლე მაჯლაჯუნა, წმინდაო სილვია – განგადიდებ მე შენ“ – ვიმეორებდი გუნებაში და იმის მიუხედავად, რომ თათიკა ორ თვეში უნდა ჩამოვიდეს, ტანსაცმელს ვირჩევ.

მაგრამ ჩემს ბედს ხომ ო’ჰენრი წერს. სინამდვილეში მომხდარა ასე: ჩემს ძმას თავის შეყვარებულთან (აწ უკვე მეუღლესთან) უთქვამს, ჩემი ძმა სულ დაქლიავდა, რუს ქალებს დაეძებს ჩატებშიო. ჰოდა, დაუგეგმავთ მზაკვრული გეგმა – ბომბეიდან ლონდონამდე ჩემი დაცინვისა. ასე აღმოჩნდა თათიკა კეშელავა თამთა მჭედლიძე. ასე აღმოჩნდა ჩემი ძმა ჩემი გამქილიკებელი. ასე აღმოჩნდა თათიკას სურათი რომელიღაც რუსი მოდელისა და ასე აღმოვჩნდი მე VELIKI GRUZINI  – სრული ამ სიტყვის მნიშვნელობით.

ისე მოხდა, რომ დღეს Gala.net-ზე შევიხედე და გამახსენდა მიმოწერები мательдоник-თან, кабаскас-სთან და თათიკა კეშელავასთან. ახლა, როცა ამ ტექსტში ბოლო წერტილს დავსვამ, გავხსნი ოკუპანტი ქვეყნის ერთერთ მძლავრ საფოსტო საიტს და შევეცდები თათიკა კეშელავას ფოტო ვიპოვო. თუკი პაროლი გავიხსენე, რა თქმა უნდა.

 დათო გორგილაძე